BLANCIACUM seu BLANZIACUM

BLANCIACUM seu BLANZIACUM

vicus erat pagi Tarvennensis, vulgo Blangi en Tornois: ubi Berta Rigoberti Comitis Palatini filia, cum amisso illustri viro suo Sigifrido, capiti sacrum

velamen imposuisset, Ecclesiam ac blonasterium aedificavit, regnante Theodoricô Chlodovei iunioris filiô, circa A. C. 680 Quidam Blanziacum; alii Blangiacum vocant, z in g transeunte, ut Bruzztas et Brugias, Verziacum et Vergiacum (Vergy) promiscue dixerunt, Virzeium et Virgeium. Ceterium verisimiliter existimari potest, cum s inter duas vocales, aut sequenti vocali Nostri leniore sonô mutarent in z atque etiamnum mutent, inde factum esse, ut nomina quemadmodum efferebantur, scripta legerentur, et litera z in locum s ubique a criptoribus librorum apud nos substitueretur: Blanziacum itaque scriptum esse pro Blansiacum; Verziacum aut Virzeium pro Versiacum aut Virsepum, Bruzzias pro Brussias; Lavarcinum pro Lavarsinum; Liziniacum aut Lizineium pro Lisiniacum et Lisineium. Certe Z cum Graeca sit litera, tantummodo poni in Graecis dictionibus debet, ut Priscianus m l. 1. c. ultimô tradit, qui et adicit Z pro ssconiunctis accipi. Hadr. Vales. Notit. Gall.